Ο λόγος στους ξενιτεμένους μας

Ό,τι δεν γίνεται να εκφραστεί με τη συμβατική γλώσσα, ακόμα και την επιστημονική, μπορεί να εκφραστεί με την ποίηση. Η απόδειξη με τη γραφίδα του διακεκριμένου πανεπιστημιακού καθηγητή στη Μινεσσότα των ΗΠΑ και ποιητή Φάνη Κ. Χόρτη.
Στο σονέτο «Σε σκέφτομαι» και στο «Στης Ζωής το Μεγάλο Ταξίδι» εκφράζεται εκείνο το μείζον «υπόλοιπο» που αγγίζει τον πυρήνα της ανθρώπινης ύπαρξης.

Σε σκέφτομαι Σε σκέφτομαι κάθε φορά Που καρτερώ τον ήλιο Να φέρει το ξημέρωμα Το φως και την ελπίδα Σε σκέφτομαι κάθε φορά Που βλέπω το φεγγάρι Δειλά δειλά χλωμόχρυσο Να βγαίνει στ’ ακρογιάλι Σε σκέφτομαι πώς να το πω; Με κάθε καρδιοχτύπι, Ζωή, ψυχή και σώμα Σε σκέφτομαι, να μην το πώ; Είτε χαρά ή λύπη, Σε περιμένω ακόμα! Θεοφάνης Κ. Χόρτης, 10-5-2012, St. Cloud, Mn, USA.

Στης ζωής το Μεγάλο Ταξίδι Στης ζωής το μεγάλο ταξίδι Ξεκινήσαμε όλοι μ’ ελπίδα, Με το θάρρος της νιότης ζεφύρι Και τ’ αστέρι της πίστης πυξίδα. Αρμενίζοντας έτσι τα χρόνια Με τα χέρια σφιχτά στο τιμόνι Μέρα – νύχτα, λιοπύρι ή χιόνια Πότε μ’ άλλους μα κάποτε μόνοι. Αργοναύτες της τύχης ζητώντας Το χρυσόμαλλο δέρας στα ξένα Καταιγίδες παλαίψαμε ζώντας Νοσταλγοί με κορμιά τσακισμένα. Μερικοί, οι καλότυχοι βρήκαν Τα μελτέμια και γύρισαν πάλι Για τους άλλους τα όνειρα βγήκαν Εφιάλτες, θανάσιμη πάλη. Θεοφάνης Κ. Χόρτης, 16 /12/2007