Το δημοτικό μας τραγούδι με την καθάρια φωνή της Χορτιώτισσας (Μέρος 5ο)

Δια στόματος Βασιλικής Θ. Βουκελάτου 
(της θεια Βασίλως του Ζνάκου*)
Δεν είναι καθόλου ασυνήθιστο στα νυφιάτικα τραγούδια να υπάρχει το θρηνητικό στοιχείο, γιατί αυτά έχουν παρόμοια δομή και μορφή με τα μοιρολόγια.
Οι ομοιότητες έγκεινται στα κοινά στοιχεία που διέπουν τους γάμους και τις κηδείες, όπως είναι π.χ. το τελετουργικό των προετοιμασιών της νύφης και του γαμπρού, αλλά και του μεταστάντος, στο ντύσιμο κ.λπ.. Τόσο ο θάνατος όσο και ο γάμος συμβολίζουν το πέρασμα από το ένα στάδιο της ζωής στο άλλο. Ο γάμος συμβολίζει το ξεκίνημα μιας καινούριας αλλά και άγνωστης ζωής, και ο θάνατος το πέρασμα σε μία άλλη διάσταση, άγνωστη για τον άνθρωπο. Στους πρώτους στίχους του δημοτικού τραγουδιού που ακολουθεί, η νύφη, φεύγοντας από το σπίτι της, αποχαιρετά τους δικούς της ανθρώπους λες και θα πεθάνει.

Μανούλα μ’ τα λουλούδια μου να τα συχνοποτίζεις
Όπως τα πότιζα κι εγώ να μη μου μαραθούνε
Και τον πλατύ βασιλικό να τον κορφολογήσεις.
- Αφήνω γεια πατέρα μου, αφήνω γεια μανούλα.
- Την ευκή μας, κορίτσι μου, του Χ’στού και τη δική μας
- Την ευκή σας αδερφάκια μου
- Την ευκή μας, αδερφούλα μας, του Χ’στού και τη δική μας και
χάει στο καλό.
Τα ξύλα εκεί είναι ξερά, μα απ’ την πολλή ομορφάδα
αμέσως θα χλωρήνουνε και θα πετάξουνε άνθη.
Καλά να σε δεχτούνε στο σπίτι που θα πας,
να’ναι το σπιτικό εφτό για σένανε καρίνα.
(Ευχή στο γάμο):
Να ζήσει η νύφη κι ο γαμπρός κι οι συμπεθέροι ούλοι.
(Στο σπίτι του γαμπρού):
Να είσαι καλορίζικη σ’ εφτό το σπίτι που’ρτες,
να κάμεις σερνικά παιδιά σαν του Μαγιού τα μήλα.

Για την καταγραφή: Έκτορας Γ. Χόρτης

*Η θεια Βασίλω έφυγε απ’ τη ζωή πριν από λίγες μέρες. Σε συνέντευξή της στο 2ο φύλλο της εφημερίδας μας αναδεικνύεται η ποιότητα της προσωπικότητάς της.