Το δημοτικό μας τραγούδι με την καθάρια φωνή της Χορτιώτισσας (Μέρος 6ο)

Δια στόματος Αντρίνας Π. Χόρτη
Η δημοτική ποίηση αποτελεί την πολυτιμότερη εκδήλωση του λαϊκού πολιτισμού, γιατί σ’ αυτήν καθρεφτίζεται με μεγάλη σαφήνεια και διαύγεια η λαϊκή ψυχή. Στη λαϊκή αυτή ποίηση εκφράζονται όλα εκείνα τα συναισθήματα που συγκινούν βαθιά
τον άνθρωπο και αναφέρονται σε όλες τις σπουδαίες περιστάσεις της ανθρώπινης ζωής. Σε μια ιδιαίτερη όψη αυτής της πραγματικότητας αναφέρεται και το παρακάτω στιχούργημα, που έχει όλα τα τυπικά γνωρίσματα του δημοτικού τραγουδιού: παρατακτική σύνταξη, ευθύ λόγο, χρήση της προσωπικής αντωνυμίας πρώτου και δεύτερου προσώπου, διάλογο. Το ποίημα παρουσιάζει την εξής ιδιαιτερότητα: Μας το μετέφερε η έχουσα μνήμη ελέφαντα Αντρίνα, όπως το άκουσε από ξενιτεμένους συγγενείς της σε πρόσφατη επίσκεψή της στην Αυστραλία. Πρόκειται, επομένως, για ένα νοσταλγικό τραγούδι της ξενιτιάς από ξενιτεμένους .

• Αντρίνα: Εκαθόντανε δυο φίλοι και συζητάανε τα περασμένα.
Κι είπε ο ένας:
Άμα θυμάμαι τα παλιά τα μάτια μου δακρύζουν
Παλιά μου χρόνια και χαρά αλήθεια πόσο αξίζουν!
Η μάνα με συμβούλευε κι εγώ της απαντούσα
Με χίλια δυο πικρόλογα τα βράδια ξενυχτούσα
Σπατάλησα τη νιότη μου, έχασα τη χαρά μου
Και η ελπίδα πέταξε κι αυτή από κοντά μου.
Μα τι τα θέλεις, φίλε μου, αν το νερό στερέψει
Τότε αχόρταγα κανείς αυτό θε να γυρέψει.

• Σχόλιο της Αντρίνας: «Όταν στερεύει το πηγάδι, τότε εννοεί κανείς την αξία του νερού. Γιατί απά στην τόση χλωρωσά θα νέρτει και καμιά ξέρα».
Για την αντιγραφή: Ε. Γ. Χόρτης