Τα μοιρολόγια των γυναικών μας, θαυμαστά ελεγειογραφίας αριστουργήματα, αυτόφυτα της ελληνικής ευαισθησίας προϊόντα, κινούσι τον θαυμασμόν των ποιητών και εφελκύουσι των γραμματολόγων την προσοχήν όσον ουδέν άλλο, έστω και το εντεχνότερον, των λοιπών έξηυγενισμένων και τετορνευμένων ημών στιχουργημάτων». (Σπ. Ζαμπέλιος, λευκαδίτης , διακεκριμένος ιστορικός και λογοτέχνης του 19ου αιώνα).
Τα μοιρολόγια αποτελούν είδος δημοτικού τραγουδιού και είναι κομμάτι της λαϊκής ποίησης των νεότερων Ελλήνων. Το κύριο χαρακτηριστικό του είναι η έξαρση της φαντασίας και οι αμέτρητες προσωποποιήσεις του θανάτου. Η σύνθεση του μοιρολογιού είναι αυτοσχέδια, δηλαδή είναι αποτέλεσμα μιας στιγμιαίας έμπνευσης, και προσαρμόζεται σύμφωνα με το πρόσωπο στο οποίο αναφέρεται ο λαϊκός δημιουργός. Το μοιρολόι είναι, δηλαδή, ένας νεκρώσιμος ποιητικός αυτοσχεδιασμός εμπνευσμένος από τον πόνο. Σύμφωνα με τον Ν. Πολίτη, το χαρακτηρίζει ανώτερος λυρισμός και γνήσιο πάθος. Στα μοιρολόγια, όπως το παρακάτω, ο ερχομός της άνοιξης, όταν κάποιος πεθαίνει, δείχνει την αντίθεση θανάτου και ζωής.
Με ξεγελάσαν τα πουλιά, της Άνοιξης τ’ αηδόνια,
με ξεγελάσαν μου’πανε πως χάρος δε με παίρνει.
Πιάνω φκιάνω το σπίτι μου ψηλότερ’ από τα’ άλλα
μ’ εξήντα δυο πατώματα, μ’ εξήντα παραθύρια.
Στον πότζο εβγήκα κι έκατσα τον κάμπο ν’ αγναντεύω.
Βλέπω το Χάρο πο’ρχεται καβάλα στ’ άλογό του.
Παίρνει τους νιους απ’ τα μαλλιά, τους γέρους απ’ τα γένια,
παίρνει και τα μικρά παιδιά στη σέλλα κρεμασμένα.
Τον είδα κι εζαλίστηκα, εζύγωσε κι επέθανα.
Για την καταγραφή: Έκτορας Γ. Χόρτης
Το γράμμα της Σύνταξης
Άρθρο του ΑΓΓΕΛΟΥ Γ. ΧΟΡΤΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου