Το δημοτικό μας τραγούδι με την καθάρια φωνή της Χορτιώτισσας (Μέρος 3ο)

Δια στόματος Άννας Ευ. Αυλωνίτη
Στα τραγούδια του γάμου  συχνά προβάλλονται, και μάλιστα καθ’  υπερβολήν ποιητική αδεία,  η ομορφιά  αλλά και η αρχοντική καταγωγή της κόρης, που ανάλογή της  είναι η προίκα της. Μέσα στην προίκα δεν περιλαμβάνονται μόνο τα ζώα, η γη και τα νομίσματα, αλλά και τα διάφορα υφαντά, τα  κεντήματα της νύφης κ.λπ.
Στο παρακάτω τραγούδι εγκωμιάζεται η μεγαλοπρέπεια  του γαμήλιου τραπεζιού. Το στρωμένο με πολυτέλεια τραπέζι αποτελεί τον εξωτερικό δείκτη και τις πολύ κρίσιμες για την εποχή υλικές προϋποθέσεις της  ολοκλήρωσης με τα δεσμά του γάμου μιας σχέσης, προϋποθέσεις  που δημιουργούν  ευοίωνες  προοπτικές για το μέλλον του νιόνυφου. Το ευτυχές γεγονός, βέβαια, πάντα γιορταζόταν με τραγούδια και χορό,  και πολύ περισσότερο με τέτοια  δεδομένα.  Επομένως, «Κέρνα παπαδιά, γιομάτα τα γυαλιά».

Στη χαρά Ω Χριστέ και τι μ’ αρέσει του καλού γαμπρού η τάβλα έτσι που ναι για στρωμένη. Στ’ς καλής νύφης το τραπέζι έτσι που ναι για στρωμένη και καλά τραπεζωμένη. Τα μεσάλια μεταξένια κι οι πετσέτες μεταξένιες, τα ποτήρια κρουσταλλένια και τα πιάτα φερφερένια τα περούνια ασημένια και τα κ’τάλια ασημένια. Κέρνα παπαδιά γιομάτα τα γυαλιά.
		Η αειθαλής θεια Άννα Ευ. Αυλωνίτη