Στον πλάτανο στο Κανάλι

Το χειμώνα τα σκήπτρα κρατάει ο μανιασμένος Αίολος, αλλά μέσα στα σπλάχνα του γεροπλάτανου κυοφορείται η άνοιξη.








Πλάτανε, δέντρ’ αγέρωχο στη λαίλαπα του χρόνου
ποιος ξέρει τίνος φύτεμα ή θρέμμα, τίνος γόνου,
πλατύκορμος, βαθύρριζος στου Καναλιού το χώμα
αιώνες τώρα στέκεσαι και πόσα χρόνια ακόμα,
θα μείνεις νυχτοφύλακας, δραγάτης του χωριού,
χειμώνας είναι, παγετός ή καύσωνας καλοκαιριού,
ο πρώτος πάντα μάρτυρας σε κάθε συμφορά,
σε κάθε λύπη και χαρά, στου χρόνου τη φθορά
μερονυχτίς πάντ’ άγρυπνος, προστάτης καθενός
που κάθεται στον ίσκιο σου σε κάθε γεγονός
να ξαποστάσει τάχατες ή να χαρεί το γλέντι,
στο πανηγύρι του χωριού, βαθύσκιωτε αφέντη,
πόσες γενιές αμέτρητες μονάχα εσύ το ξέρεις!
Σε τόσες κι άλλες πιο πολλές μακάρι να προσφέρεις
ίσκιο, δροσιά, ανακούφιση, κι ακόμα την ελπίδα
του γυρισμού για πάντοτε κοντά σου στην πατρίδα,
δέντρο, δώρο ανεκτίμητο και σύμβολο αιώνιο
του πατρικού μας του χωριού αγνάντια στο Ιόνιο!

Θεοφάνης Κ. Χόρτης,
Μινεσσότα - ΗΠΑ, Δεκέμβρης 2011