Το δημοτικό μας τραγούδι: περιγελαστικά των Χορτάτων

Για να φαιδρύνει ο συγχωριανός και, γενικότερα, ο λευκαδίτης ξωμάχος τη δύσκολη ζωή στο χωριό και να σπάσει τη μελαγχολική καθημερινότητα, συχνά σατιρίζει τα πάντα, δίνοντας ένα χρώμα περιπαικτικό και (αυτ o)σαρκαστικό, σπάζοντας έτσι τη μονοτονία της άχαρης καθημερινότητας απ’ τη σκληρή βιοπάλη, προκαλώντας το χαμόγελο και αμβλύνοντας την τραχύτητα των πραγμάτων.
Αυτό γίνεται πολλές φορές με ποιητικούς αυτοσχεδιασμούς, με θυμοσοφικές ρήσεις, με τσιτάτα, με παροιμίες, με ανέκδοτα κ.τ.τ. Στο πρώτο σατιρικό ποίημα παρουσιάζεται η γυναίκα σαν ανεύθυνη και σπάταλη, σαν στραβόξυλο, που παίρνει ένα «μάθημα» απ’ τον άντρα – αφέντη του σπιτιού. Το δεύτερο, του οποίου η πρώτη στροφή απαντά παραλλαγμένη στην κωμωδία του Δ. Βυζάντιου Βαβυλωνία ( Πράξη πρώτη –Σκηνή ΣΤ΄), είναι παιδικό. 

Στης ακρίβειας τον καιρό

Στης ακρίβειας τον καιρό

θέλησα να παντρευτώ

και μου δώσαν μια γυναίκα

πο’τρωγ’ έπινε για δέκα.

- Ορή γυναίκα, κονομία

τώρα πο’χω απενταρία

- Άντρα μου, θέλω γοβάκια

με λουράκια και φιογκάκια.

Άντρα μου, θέλω φουστάνι

με μεταξωτό γαϊτάνι.

Θέλω και ποδιά με πούλια

και καπέλο να’χει βέλο.

Αρπαξα κι εγώ ένα ξύλο

και τη φέρνω γύρω- γύρω

- Να, γυναίκα μου, γοβάκια

με λουράκια και φιογκάκια

Να, γυναίκα μου, φουστάνι

με μεταξωτό γαϊτάνι.

- Άστο, άντρα μ’ δε μου κάνει

- Να, ποδιά και να, καπέλο

- Άστα ούλα, δεν τα θέλω.

Πέντε ποντικοί βαρβάτοι

Πέντε ποντικοί βαρβάτοι

μου γκρεμίσαν το κρεβάτι

κι άλλοι τρεις αντρειωμένοι

μου το φκιάξανε οι καϋμένοι.

Το ψωμί το λένε πείνα

και τη γάτα Κατερίνα

και τον ποντικό φουρλάνο

και το γάτο καπετάνιο