Οι μνήμες

Οι μνήμες
Είναι ξυράφια που σκίζουν τις φλέβες
Βελόνια που τρυπούν το δέρμα
Είναι τόσο σκληρές που πετρώνουν το αίμα
Τόσο ζωντανές που ξεσηκώνουν την καρδιά
Τόσο απανωτές που τρελαίνουν το νου

Στέλνω το αφηρημένο βλέμμα στο άπειρο
Ξαναζώ κάθε στιγμή
όμορφη, άσχημη, ευτυχισμένη ή όχι
Ό, τι μπορώ να περισώσω μέσα από μια αδύναμη μνήμη
Θύμα της σκληρότητας του χρόνου κι αυτή...
Ο αστρικός χρόνος γέρνει
Ο ημερολογιακός δεν πεθαίνει
Ίδιος πάντα
Από μηδέν δώδεκα
Από δώδεκα μηδέν...
Κι εγώ δεν ξέρω
Σε ποιον χρόνο θα σε βρω....

Σπύρος Κ. Χόρτης (Μανταγιάννης)