Ποικίλα 14ου Φύλλου

Ωσεί όναρ
Του Σπύρου Κ. Χόρτη (Μανταγιάννη)

Ουρανέ, γιατί σωπαίνεις;
Αστέρια, γιατί δεν μιλάτε;

Είμαι ερωτευμένος με τ’ όνειρο
Μα ο δρόμος είναι άσωστος
Μόνος εγώ κι η σιγαλιά
Ακολουθώ της νυχτιάς τα ίχνη
Τ’ αγέρα τ’ αγκομαχητό.
Ξένη ήσουν
Για μια στιγμή πίστεψα δική μου
Ξένη έμεινες
Τα χέρια σου αδειανά
Δεν κρατούσες ηλιαχτίδες
Αλλά αστραπές και κεραυνούς
Δεν θα γευτούμε φέτος
εξωτικούς καρπούς.

Μάνα γη
του Φάνη Κ. Χόρτη

Αλάργ’ από τη μάνα γη
που μ’ έκαμε γυρίζω,
όταν τον ήλιο την αυγή
πρωτόβγαλτ’ αντικρύζω
κι αν κάποτε η συννεφιά
το φως του μου στερήσει,
τη θύμησή του συντροφιά
πάντα κρατώ στη ζήση
ώσπου να’ρθει καλοκαιριά
και του πελάου μαϊστρος
και να με πα΄ρει μακριά
του γυρισμού ο οίστρος
‘κει που τον ήλιο γνώρισα
τα μάτια μου να κλείσω!
St. Cloud, Mn, USA, 29-11-2012

Όνειρο είναι, μη με ξυπνάτε! 

Σε μερικά σπίτια τις δυο πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες, όταν τη νύχτα «έριχνε καλαπόδια», άνοιγαν δηλαδή οι καταρράχτες του ουρανού, το νερό έπεφτε μέσα στο σπίτι - σουρωτήρι και, ενδεχομένως, και στα κρεβάτια. Τότε σήμαινε αναγκαστικό εγερτήριο για όλους και επιστρατεύονταν γαδίνες, σκάφες, τεψά και άλλα συναφή, για να μαζώνουνε το Η2Ο. Όσο για τα κρεβάτια ή τα μετακινούσαν ή κρατούσαν – σκαριάζανε … ομπρέλα (!) ή και τα δύο. Και η βρόχα, λοιπόν, έπεφτε στο σπίτι, όχι στο στρέιτ, πό’λεε ο μακαρίτης ο Ζαμπέτας.