Το πρώτο «σκαλί»

Της ΛΟΥΛΑΣ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΥ - ΑΥΛΩΝΙΤΗ
Σχολική χρονιά 1952-53. Κάποια παιδιά του χωριού ετοιμάζονται να γίνουν «τα πρωτάκια» της νέας χρονιάς. Η χαρά όλων, κυρίως όμως των παιδιών, είναι μεγάλη. Επιτέλους το χωριό αποκτά το δικό του σχολειό!  Μέχρι τότε η εκκλησία του Αϊ – Γιάννη στέγαζε και το σχολείο. Τέρμα, λοιπόν, η σχετική ταλαιπωρία των παιδιών.
Τώρα μας περίμενε ένα καινούργιο σχολείο, με όλα τα πράγματα μέσα σ’ αυτό καινούργια, και ακόμα μια μεγάλη αυλή, έτοιμη να δεχθεί κάθε μας αταξία.  Στα παιδικά μας μάτια φάνταζε πελώριο και πανέμορφο. Από ‘κει θα ξεκινούσε το ταξίδι μας στον κόσμο της γνώσης και της ζωής γενικότερα. Εκεί θα έρχονταν και τα παιδιά από τα διπλανά χωριά Μανάσι και Αϊ – Βασίλη. Το σχολείο, μονοθέσιο με 50-55 παιδιά, λειτουργούσε πρωί – απόγευμα (και το Σάββατο) στη μοναδική αίθουσα που διέθετε. Ο δάσκαλος, κάνοντας μάθημα πότε στη μια τάξη και πότε στην άλλη, παράλληλα προσπαθούσε να διατηρήσει την απόλυτη ησυχία. Βέβαια, σ’ αυτή του την προσπάθεια είχε βοηθό τη «βέργα», πάντα έτοιμη να επέμβει σε κάθε αταξία και σκανταλιά μας αλλά και σε κάθε τεμπελιά μας. Ελλείψει αυτής, υπήρχε ο χάρακας, που την αντικαθιστούσε. Οι αξέχαστοι δάσκαλοί μας, τα τρία πρώτα χρόνια ο Αναστάσιος Κουντουράς και τα επόμενα τρία ο Δημήτριος Χαλικιάς, φρόντιζαν να μας μεταδώσουν κάθε καλό και χρήσιμο: γραμματικές γνώσεις, ήθη, έθιμα και παραδόσεις της πατρίδας μας, καθώς και υψηλές  αξίες, βάζοντας έτσι ανεξίτηλη τη σφραγίδα τους στην προσωπικότητα του κάθε παιδιού.

Στον τοίχο του Σχολείου ήταν αναρτημένη η εικόνα του Χριστού και ολόγυρα μορφές των ηρώων του ’21, έτοιμες λες να ζωντανέψουν σε κάθε επέτειο των εθνικών γιορτών, με τα εντυπωσιακά σκετς, τα ηρωικά ποιήματα, που όλα τα παιδιά απαγγέλλαμε, και τους παραδοσιακούς χορούς. Αλλά και στο τέλος της σχολικής χρονιάς γινόταν η σχετική γιορτή, μέσα σε πανηγυρική ατμόσφαιρα, αφού αποχαιρετούσαμε το σχολείο. Τότε οι σχολικές γιορτές ήταν κάτι σημαντικό για το χωριό, μιας και δεν υπήρχαν πολλές ευκαιρίες να ξεφύγει κανείς από τις καθημερινές σκοτούρες. Πόσα και πόσα πράγματα δε μάθαμε  μέσα σ’ αυτό το σχολείο. Πόσες και πόσες χαρές και συγκινήσεις δεν μας γέμισε κάθε στιγμή κοντά του! Ακόμη και η αυστηρή συμπεριφορά των δασκάλων μας κάποιες φορές τώρα μας φαίνεται απόλυτα δικαιολογημένη. Και γνώσεις μαγειρικής αποκτήσαμε, τρόπον τινά, αφού τα εκάστοτε «μεγάλα κορίτσια» είχαν την ευθύνη να ετοιμάσουν το καθιερωμένο πρωινό συσσίτιο από γάλα και τυρί, που ο δάσκαλος θα μοίραζε σε όλα τα παιδιά. Ήταν μια εξωτερική βοήθεια για όλα τα σχολεία της πατρίδας μας, λόγω των δύσκολων καιρών. Θα ’πρεπε όμως να έχουμε και γνώσεις κηπουρικής, μας έλεγαν. Με την καθοδήγηση του δασκάλου και την κάποια εμπειρία των μεγαλύτερων παιδιών, καλλιεργούσαμε έναν μικρό κήπο που υπήρχε στο πίσω μέρος του Σχολείου. Στα διαλείμματα τα παιχνίδια μας ήταν ο χάρακας, το κρυφτό, τα πεντόβολα και φυσικά για τα αγόρια η μπάλα. Άλλοτε πάλι ο δάσκαλος φρόντιζε να μάθουμε οπωσδήποτε χορό.

Η εποχή που μας χαροποιούσε ιδιαίτερα ήταν η Άνοιξη, γιατί κάναμε τις καθιερωμένες εκδρομούλες μας. Στα Βαριά, στον Αϊ – Γιώργη, στον Αϊ – Κωνσταντίνο. Εκεί μαζεύαμε λουλούδια, χορεύαμε και ξεφαντώναμε στο παιχνίδι.  Σήμερα, βέβαια, όπως σε πολλά χωριά της πατρίδας μας, το σχολείο βουβό, εγκαταλελειμμένο, περιμένει, μάταια όμως, να νιώσει παιδικές ψυχές κοντά του. Ας βοηθήσουν τουλάχιστον οι αρμόδιοι τοπικοί φορείς  να αξιοποιηθεί το κτήριο αυτό, ώστε να γίνει χρήσιμο, δίνοντας έτσι μια ευχάριστη, δημιουργική και αισιόδοξη νότα στο χωριό μας. Το ευχόμαστε ολόψυχα.