Άγγιγμα Ψυχών

Του ΜΙΧΑΛΗ Γ. ΧΟΡΤΗ
«Μα εγώ από γη, της γης παιδί, στη γη διαβάτης,
Γη, μόνο εσένα ξέρω, μάνα μου και θεά!» (Κωστής Παλαμάς)

Ήταν πολύ σκληρό για μένα το άγγιγμα των οστών των προγόνων μου και ιδιαίτερα της μάνας που με γέννησε, αλλά έτσι έπρεπε να γίνει. Το σκεφτόμουνα εδώ και χρόνια, αλλά δεν είχα την τόλμη, ώσπου μια μέρα, με τη βοήθεια του Γιάννη και του αδελφού μου του Μάκη, πήρα την απόφαση και ξεκίνησα το μεγάλο εγχείρημα. Έκλαψα, πόνεσα, θυμήθηκα, αλλά στο τέλος τα κατάφερα.
Ψηλάφισα ξανά τα κόκαλα των παππούδων Μιχάλη Χόρτη και Γιώργου Γράψα, των γιαγιάδων Αναστασίας Χόρτη και Μαρίνας Γράψα και της Μάνας και όλα μαζί πήγαν να συντροφέψουν τη θεια Γιάννα και τον Πατέρα στο νέο κοιμητήριο. « Ανακομιδή των οστών» λέγεται εκκλησιαστικά, «άγγιγμα ψυχής αγίων» λέγεται μέσα απ’ τα βάθη της καρδιάς μας, γιατί όλοι οι άνθρωποι που έφυγαν και ζυμώθηκαν με την ψυχή του χωριού ήταν οιονεί άγιοι.

Από σεβασμό, λοιπόν, προς τους «αγίους» και για να μην τους ενοχλούμε εκεί που βρίσκονται(μπροστά στην είσοδο της Εκκλησίας), νομίζω ότι θα πρέπει όλοι μας σιγά – σιγά να αρχίσουμε να καλλιεργούμε μέσα μας την ιδέα της ανακομιδής, έως ότου κάποια μέρα – αργά ή γρήγορα- ο καθένας μας να πάρει τη μεγάλη απόφαση να αγγίξει ξανά τα ιερά κόκαλα των «αγίων του» και να τα μεταφέρει στο καινούργιο κοιμητήριο.