Φως, περισσότερο φως

Του ΕΚΤΟΡΑ Γ. ΧΟΡΤΗ
“ΕΝ ἀρχῇ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν. ἡ δὲ γῆ ἦν ἀόρατος καὶ ἀκατασκεύαστος, καὶ σκότος ἐπάνω τῆς ἀβύσσου [...]. καὶ εἶπεν ὁ Θεός· γενηθήτω φῶς· καὶ ἐγένετο φῶς. καὶ εἶδεν ὁ Θεὸς τὸ φῶς, ὅτι καλόν· καὶ διεχώρισεν ὁ Θεὸς τὸ φῶς, ὅτι καλόν· καὶ διεχώρισεν ὁ Θεὸς ἀνὰ μέσον τοῦ φωτὸς καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σκότους”. [Παλαιά Διαθήκη, Γένεσις]”.

Και ο ποιητής: «Στην αρχή το φως. Και η ώρα η πρώτη που τα χείλη ακόμη στον πηλό δοκιμάζουν τα πράγματα του κόσμου» {Οδ. Ελύτη, ΤΟ ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ, Η Γένεσις].

Οι παραπάνω αναφορές, όπως και οι ποικίλες προσωποποιήσεις του φωτός σε διάφορους πολιτισμούς, ηπείρους και ιστορικές περιόδους, παραπέμπουν στο γεγονός ότι το φως αποτελεί στοιχείο «εκ των ων ουκ άνευ» για τη δημιουργία και τη συντήρηση της ζωής. Αυτής της ζωοδότρας πηγής πάσχισε ο άνθρωπος να βρει τα μυστικά και με εναλλακτικούς τρόπους να εξουδετερώσει το σκοτάδι, σκοπό που τελικά τον πέτυχε με την πρόοδο της επιστήμης και της τεχνολογίας, καταυγάζοντας με άπλετο φως όλη την οικουμένη. Δυστυχώς όμως η επίβουλη μοίρα καταδίκασε την κοινότητά μας, μόλις σουρουπώσει, να ζει και να κινείται στο δημόσιο δρόμο με το φόβο των χιλιάδων τροχοφόρων που περνούν κατά τους θερινούς μήνες από την κοινότητά μας στο ημίφως ή στο σκοτάδι, κινούμενα κατά κύματα, σαν υποατομικά σωματίδια (νετρίνο) που φαίνεται να σπάνε το ρεκόρ ταχύτητας στο σύμπαν, προς και από τις παραλίες Πόρτο Κατσίκι και Εγκρεμνοί. Και είναι παγκοίνως γνωστό ότι μια απ’ τις ανισότητες της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας είναι η ανύπαρκτη ή πλημμελής αντιμετώπιση των συναφών με την κυκλοφορία των οχημάτων προβλημάτων, δεδομένου ότι άλλοι οδηγοί «εξίστανται» από … διονυσιακή μέθη, άλλοι έχουν προμηθευτεί «νύκτωρ» το δίπλωμα οδήγησης, άλλοι οδηγούν ανορθόδοξα, λόγω του χαλαρού κλίματος των διακοπών, άλλοι έχουν ελλιπή ή ανύπαρκτο φωτισμό στα οχήματά τους, άλλοι οδηγούν με εγκληματική ταχύτητα. Με όλα αυτά τα προβλήματα θα πρέπει να συνεκτιμηθεί και ένας κεφαλαιώδους σημασίας παράγοντας: στο δρόμο αυτό που οδηγεί στις παραπάνω πολυσύχναστες παραλίες και στη Βασιλική, ακόμη και ένας απόλυτα νηφάλιος οδηγός δεν έχει καλή ορατότητα κατά μήκος της οικιστικής ζώνης του οικισμού Χορτάτων, λόγω του ελλιπέστατου φωτισμού. Εύλογα, λοιπόν, θορυβήθηκε τα μάλα το καλοκαίρι που βρέθηκε στο χωριό μας ο εκλεκτός φίλος της εφημερίδας μας, ως φιλοξενούμενος του γιατρού Μιχάλη Χόρτη, κ. Γιάννης Πρωτοπαπάς, βλέποντας τον κίνδυνο για τους κατοίκους και παραθεριστές του χωριού, και μου είπε χαρακτηριστικά: «Προς Θεού! Γράψε κάτι για το πρόβλημα. Κάθε βράδυ που εκαθόμαστε με τον Μιχάλη στη βεράντα, ήμουνα κυριολεκτικά «στην τσίτα». Ούτε στην Ομόνοια τόσα αυτοκίνητα και με τέτοιες συνθήκες. Αν δεν γίνει κάτι, θα θρηνήσουμε θύματα». Μου περιέγραψε μάλιστα σκηνή τρόμου με γέρο συγχωριανό μας, που με το γαϊδαράκο του διέτρεξε τον έσχατο κίνδυνο από τα διερχόμενα τροχοφόρα – και είναι χιλιάδες αυτά που περνούν μέσα από το χωριό σε καθημερινή βάση. Φυσικά, βομβαρδιστήκαμε και με πλείστες όσες παρόμοιες επισημάνσεις από συγχωριανούς. Χαρακτηριστική της οξύτητας του προβλήματος είναι η έκφραση που με πηγαίο τρόπο χρησιμοποίησε συγχωριανός μας γι’ αυτό: «Ιδιαίτερα τον Αύγουστο γένεται τ’ς μουρλής, ο μύλος ο χαλασμένος. Δεν έχεις πούθενε να φ’λαχτείς!». Και για να μην αντιδράσουν οι διάφορες υπηρεσίες, όπως κάποιος που αφελέστατα πήγε να ανοίξει τις κουρτίνες, όταν ο πολέμιος κάθε είδους σκότους Γκαίτε στα τελευταία του ζητούσε «Φως, περισσότερο φως» («Licht! Mehr Licht!»), κάνουμε έκκληση στον κ. Περιφερειάρχη να επιληφθεί προσωπικά του θέματος του επαρκούς ηλεκτροφωτισμού του χωριού στο τμήμα του επαρχιακού δρόμου που περνάει μέσα από τον οικισμό, πριν να είναι πολύ αργά. Κύριε Περιφερειάρχα, αυτή η έκκληση παρακαλούμε να μην εκληφθεί σαν υπερβολική απαίτηση μιας κοινότητας. Αποτελεί αίτημα ζωτικής σημασίας και δεν θα ήταν καθόλου υπερβολή, αν το χαρακτηρίζαμε ζήτημα ζωής και θανάτου. Γι’ αυτό ευελπιστούμε ότι θα ανταποκριθείτε θετικά και με ευαισθησία στο φλέγον αυτό ζήτημα.

Κάρλο Κάρα, Ο κόκκινος καβαλάρης. Η σύλληψη της κίνησης και των πολλαπλών σχέσεων που δημιουργούνται ανάμεσα στον «Κόκκινο καβαλάρη» και το γύρω χώρο αποτελεί μια φουτουριστική προσέγγιση της μηχανοποίησης και της τρελής ταχύτητας της εποχής μας, όπου τα πάντα αλληλοτέμνονται, ακόμη και ο χώρος. Το θέμα είναι να μην «τμηθούν» ζωές από την επίσης φουτουριστική εικόνα του καλοκαιριού στα Χορτάτα με τους βρυχυθμούς των χιλιάδων διερχόμενων σε καθημερινή βάση τροχοφόρων.