Θυμάμαι

Της ΛΟΥΛΑΣ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΥ - ΧΟΡΤΗ
Έρχονται στιγμές που η σκέψη μου, διαγράφοντας με το δικό της μολύβι όλη την υπόλοιπη ζωή μου, επιμένει και μένει σε μια χρονική περίοδο - πάει πολύς καιρός από τότε - κάπου στη δεκαετία του ’50. Τότε που παιδί ζούσα στο όμορφο (με τα συν και τα πλην) χωριουδάκι μας.
Τότε που το χωριό ήταν γεμάτο από κόσμο, που οι εκκλησίες μας ήταν κατάμεστες από χωριανούς, που στο σχολείο η αίθουσα είχε 50-55 παιδιά, που τα σπίτια τα φώτιζαν λυχναράκια και λάμπες πετρελαίου. Τότε που πολλοί νέοι και νέες στόλιζαν με το πέρασμά τους το χωριό και τα πολλά πανηγύρια που γίνονταν, ώσπου ήρθε η σκληρή μετανάστευση. Το χωριό άδειασε από νέους. Οι άνθρωποι, λιγοστοί πια, περίμεναν τον ταχυδρόμο με ανυπομονησία. Τι πίκρα!... Φέρνω στο νου μου πρόσωπα και πράγματα, όλα με πολλή νοσταλγία και συγκίνηση. Θυμάμαι ανθρώπους αγαπημένους που έφυγαν, το υψηλό τους ήθος και το απέραντο και θαυμάσιο πνεύμα φιλοξενίας που τους διέκρινε! Δεν ξεχνώ και τις ιστορίες που μας έλεγαν από τα χωριά τους οι γυρολόγοι και οι καραγκούνες, όταν τους φιλοξενούσαμε κάποια βράδια στο σπίτι. Μαζευόμαστε γύρω απ’ το τζάκι (τη “γωνιά”) με το φως της λάμπας ή έστω του λυχναριού και περιμέναμε ν’ αρχίσουν. Εμείς τα παιδιά ακούγαμε με ανοιχτό το στόμα και παρακαλούσαμε να ξανάρθουν. Θυμάμαι πως οι γονείς μου με έστελναν με μια κανάτα κρασί, για να φιλέψω τους ξένους περαστικούς που σταματούσαν να δροσιστούν, να ξαποστάσουν και να κολατσίσουν στα πλατάνια της Κρούσταλης και να ρωτήσω αν χρειαζόταν κάτι άλλο. Τέτοιοι ήταν όλοι οι άνθρωποι του χωριού μας τότε … Στ’ αυτιά μου αντηχεί ακόμα ο υπέροχος και δυνατός ήχος της καμπάνας του Αη Γιάννη, που ο αγέρωχος παπα Γιώργης χτυπούσε με τόση δεξιοτεχνία και ’μεις σαν μελισσούλες τρέχαμε και γεμίζαμε την εκκλησιά. Οι όμορφες στιγμές του κατηχητικού πόσο δεν μας ωφέλησαν, πόσα χρήσιμα πράγματα και πόσες συμβουλές δεν ακούγαμε από τα χείλη του παπά μας, συμβουλές που ακόμα μας συνοδεύουν. Και ‘μεις με τη σειρά μας έπρεπε να του αναφέρουμε τις «καλές πράξεις» που κάναμε στη διάρκεια της εβδομάδας. Πώς να ξεχάσω και το ολοκαίνουργιο τότε σχολείο μας, που είχαμε την τύχη πρώτοι εμείς, τα παιδιά της ηλικίας μου, να διδαχθούμε απ’ τους καλούς μας δασκάλους, τον κ. Κουντουρά και τον κ. Χαλικιά, τους οποίους πάντα θυμάμαι με σεβασμό και ευγνωμοσύνη. Θυμάμαι, φυσικά, και όλα τα παιδιά του σχολείου μας, με τα οποία σφυρηλατήθηκαν ακατάλυτοι δεσμοί φιλίας μέσα σ’ αυτό, καθώς και τα υπέροχα σκετς που παίζαμε στις εθνικές γιορτές. Βέβαια, η ζωή ήταν πολύ δυσκολότερη απ’ ό,τι σήμερα, αλλά στα χείλη όλων των ανθρώπων του χωριού μας μπορούσαμε εμείς σαν παιδιά να δούμε, εκτός από τον αγώνα τους για την καθημερινότητα και πολύ γέλιο, κέφι, τραγούδι και καλοσύνη. Ωστόσο, η εξέλιξη της ζωής και οι ανέσεις, που με τόση αφθονία μάς κατακλύζουν στις μέρες μας, δεν γεμίζουν όμορφα την ψυχή μας, κυρίως των νέων, όπως σ’ εμάς τότε. Φαίνεται πως κάτι δυνατό και πολύ ουσιώδες αποτελεί είδος “εν ανεπαρκεία” στην εποχή μας. ΔΥΣΤΥΧΩΣ…